выкрутилась)

[grunya]

полнейший цейт-нот, а я зависаю в нете.
но чем-то приходится жертвовать: поскольку обитаение вконтакте и болтовня в асе стало наркотиком и неотъемлемой частью жизни, а подарок для Настеньки - дело святое, в жертву была принесена учеба...
в условиях полнейшего отсутствия идей и тем более возможности их реализации (то бишь если написать текст устного выступления к семинару по культуре речи я еще бы и смогла, то уж выучить его посреди ночи - увольте!) я нашла единственный выход.
посмотрим сегодня на реакцию Морковки на мой прямо скажем не особо высокохудожественный сказ-байку да еще и с подвохом...
Кому интересно, читайте вот тут

Байку пра апошнюю віверну (па матывах "Гары Потара"

У далёкія-далёкія часы, настолькі далёкія, што пра іх ужо і забылі, па зямлі бадзяліся віверны. Яны былі продкамі Кітайскіх Агнямётаў і Уэльскіх Зялёных, якіх мы сустракаем і зараз. З галовамі драконаў і змяінымі хвастамі, яны былі велізарнымі, а позірк іх быў жудасны.
Віверны любілі золата і сабралі агромністы скарб. Аднак людзі, узброеныя лукамі, дзідамі, мячамі і ... чароўнымі палачкамі, адзін за адным знічтажалі іх, пакуль на зямлі амаль зусім не засталося віверн.
Змеі верылі, што яны сапраўдныя нашчадкі багаццяў віверн. Яны, як і многія іншыя, шукалі запаветны скарб. Аднак ён быў схаваны глыбока пад зямлёю, у пячоры, уваход у якую ахоўвала апошняя віверна. І колькі ні шукалі змеі пячору, усе іх спробы былі дарэмнымі.
Аднак адзінокі воран, гартаючы фаліянты забытых рас, што вымерлі разам з вівернамі, вылічыў месца, дзе знаходзіцца пячора са скарбам і выправіўся ў дарогу.
Мараль гісторыя такая: час, праведзены за чытаннем, ніколі не бывае загубленым марна.

У далёкія-далёкія часы, настолькі далёкія, што пра іх ужо і забылі, па зямлі бадзяліся віверны. Яны былі продкамі Кітайскіх Агнямётаў і Уэльскіх Зялёных, якіх мы сустракаем і зараз. З галовамі драконаў і змяінымі хвастамі, яны былі велізарнымі, а позірк іх быў жудасны.
Віверны любілі золата і сабралі агромністы скарб. Аднак людзі, узброеныя лукамі, дзідамі, мячамі і ... чароўнымі палачкамі, адзін за адным знічтажалі іх, пакуль на зямлі амаль зусім не засталося віверн.
Змеі верылі, што яны сапраўдныя нашчадкі багаццяў віверн. Яны, як і многія іншыя, шукалі запаветны скарб. Аднак ён быў схаваны глыбока пад зямлёю, у пячоры, уваход у якую ахоўвала апошняя віверна. І колькі ні шукалі змеі пячору, усе іх спробы былі дарэмнымі.
Аднак адзінокі воран, гартаючы фаліянты забытых рас, што вымерлі разам з вівернамі, вылічыў месца, дзе знаходзіцца пячора са скарбам і выправіўся ў дарогу.
Прыбыўшы на месца, ён убачыў, што ўваход завалены зямлёю і каменнем. У гэты час міма праходзіў барсук, які ўбачыў сумнага ворана.
- Я прарыю для цябе лаз, - прабухцеў барсук.
Калі работа была скончана, шчаслівы воран прапанаваў падзяліцца багаццямі з барсуком.
Мараль гісторыі такая: вернасць рэдка застаецца без узнагароды.

У далёкія-далёкія часы, настолькі далёкія, што пра іх ужо і забылі, па зямлі бадзяліся віверны. Яны былі продкамі Кітайскіх Агнямётаў і Уэльскіх Зялёных, якіх мы сустракаем і зараз. З галовамі драконаў і змяінымі хвастамі, яны былі велізарнымі, а позірк іх быў жудасны.
Віверны любілі золата і сабралі агромністы скарб. Аднак людзі, узброеныя лукамі, дзідамі, мячамі і ... чароўнымі палачкамі, адзін за адным знічтажалі іх, пакуль на зямлі амаль зусім не засталося віверн.
Змеі верылі, што яны сапраўдныя нашчадкі багаццяў віверн. Яны, як і многія іншыя, шукалі запаветны скарб. Аднак ён быў схаваны глыбока пад зямлёю, у пячоры, уваход у якую ахоўвала апошняя віверна. І колькі ні шукалі змеі пячору, усе іх спробы былі дарэмнымі.
Аднак адзінокі воран, гартаючы фаліянты забытых рас, што вымерлі разам з вівернамі, вылічыў месца, дзе знаходзіцца пячора са скарбам і выправіўся ў дарогу.
Прыбыўшы на месца, ён убачыў, што ўваход завалены зямлёю і каменнем. У гэты час міма праходзіў барсук, які ўбачыў сумнага ворана.
- Я прарыю для цябе лаз, - прабухцеў барсук.
Калі работа была скончана, шчаслівы воран прапанаваў падзяліцца багаццямі з барсуком.
Вось толькі аказалася, што віверна ля ўвахода ў пячору яшчэ жывая. Ні воран, ні барсук не адважыліся змагацца з ёю і палезлі сумныя назад . У гэты час міма праходзіў леў.
- Сэр, - пракаркаў воран. – Я зачараваная. Калі дзеля мяне вы пераможаце віверну, я ператваруся на прыгожую ільвіцу і выйду за вас замуж.
З магутным рыкам кінуўся леў у пячору і вырваў віверне горла. Багацці былі вынесены на паверхню, воран стаў прыгожай ільвіцай – і з гэтае радасці зверы наладзілі пір, нагуляліся і, урэшце рэшт, паснулі ля ўвахода ў пячору.
Мараль гісторыі такая: баязлівец ніколі не заваюе сэрца прыгожай паненкі.

У далёкія-далёкія часы, настолькі далёкія, што пра іх ужо і забылі, па зямлі бадзяліся віверны. Яны былі продкамі Кітайскіх Агнямётаў і Уэльскіх Зялёных, якіх мы сустракаем і зараз. З галовамі драконаў і змяінымі хвастамі, яны былі велізарнымі, а позірк іх быў жудасны.
Віверны любілі золата і сабралі агромністы скарб. Аднак людзі, узброеныя лукамі, дзідамі, мячамі і ... чароўнымі палачкамі, адзін за адным знічтажалі іх, пакуль на зямлі амаль зусім не засталося віверн.
Змеі верылі, што яны сапраўдныя нашчадкі багаццяў віверн. Яны, як і многія іншыя, шукалі запаветны скарб. Аднак ён быў схаваны глыбока пад зямлёю, у пячоры, уваход у якую ахоўвала апошняя віверна. І колькі ні шукалі змеі пячору, усе іх спробы былі дарэмнымі.
Аднак адзінокі воран, гартаючы фаліянты забытых рас, што вымерлі разам з вівернамі, вылічыў месца, дзе знаходзіцца пячора са скарбам і выправіўся ў дарогу.
Прыбыўшы на месца, ён убачыў, што ўваход завалены зямлёю і каменнем. У гэты час міма праходзіў барсук, які ўбачыў сумнага ворана.
- Я прарыю для цябе лаз, - прабухцеў барсук.
Калі работа была скончана, шчаслівы воран прапанаваў падзяліцца багаццямі з барсуком.
Вось толькі аказалася, што віверна ля ўвахода ў пячору яшчэ жывая. Ні воран, ні барсук не адважыліся змагацца з ёю і палезлі сумныя назад . У гэты час міма праходзіў леў.
- Сэр, - пракаркаў воран. – Я зачараваная. Калі дзеля мяне вы пераможаце віверну, я ператваруся на прыгожую ільвіцу і выйду за вас замуж.
З магутным рыкам кінуўся леў у пячору і вырваў віверне горла. Багацці былі вынесены на паверхню, воран стаў прыгожай ільвіцай – і з гэтае радасці зверы наладзілі пір, нагуляліся і, урэшце рэшт, паснулі ля ўвахода ў пячору.
І адразу пасля гэтага з-за кустоў выпаўзла змяя, задушыла ўсю кампанію і забрала багацці з сабою.
Мараль жа гэтай гісторыі такая: цярплівасць – найлепшая дабрачыннасць.