- Скажите, вы любите Кафку? - Угу, грефневую...
располагайся. Приятного просмотра)
жаль, что ты не знаешь белорусского...
Когда я прочла название твоего дневника, то вспомнила об одном образке, написанном мной еще в том году. Он про ветер:
Шалее на вуліцы Вецер. Змятае ў запале пыл, лісце і смецце ў адзіны віхур-карагод. І свішча, і свішча, і свішча... А мо ён спрабуе злавіць у туманнай, імглістай далечыні вясёлае Лета за хвост? Мо і яму стала сумна ў гасцях у шэрай, старай цёткі Восені? Хлуслівая здрадніца! Стала на парозе, ясная, пагодлівая, усмешлівая, жартаўлівая. Заманіла звонам меднага ды залатога лісця. І – хлоп! Зачынілася клетка з шорсткага, ссохлага голля. У палоне мой некалі вольны крылаты сябар. Вось і шалее пакрыўджаны Вецер, бо ён толькі служка падманшчыцы Восені. Ганяе па неагляднаму сіняму полю неба хмарныя чароды, блукае ў лабірынтах шэрых дамоў. Ш-ш-ах, ш-ш-ах! – б’ецца аб халодныя іржавыя бляхі гаражоў. А як хочацца пругкаму маладому Ветру вырвацца ў вольную, неабсяжную даль і самому звінець, самому спяваць сваю шапатліва-парыўную песню. О! І я б з табой паляцела, мой браце! Па бязмежных нязнаных прасторах, да калыскі вятроў.
Няхай высь аблытваюць цянёты – не бядуй. Перазімуем разам. Сарві тужлівы боль з маёй душы, як зрываеш слёзкі-лісточкі з гнуткай маладой бярозкі. І развей гэты сум ў небыццё, каб і следу не засталося. Закружы мяне ў сваім гарэзлівым, шалёным танцы. Ахіні колкім снежным покрывам узімку, каб кожная крывінка ачысцілася. Каб прасветленай, з усмешкай сустрэць чароўную, звонкую, пявучую вясну.
жаль, что ты не знаешь белорусского...
Когда я прочла название твоего дневника, то вспомнила об одном образке, написанном мной еще в том году. Он про ветер:
Шалее на вуліцы Вецер. Змятае ў запале пыл, лісце і смецце ў адзіны віхур-карагод. І свішча, і свішча, і свішча... А мо ён спрабуе злавіць у туманнай, імглістай далечыні вясёлае Лета за хвост? Мо і яму стала сумна ў гасцях у шэрай, старай цёткі Восені? Хлуслівая здрадніца! Стала на парозе, ясная, пагодлівая, усмешлівая, жартаўлівая. Заманіла звонам меднага ды залатога лісця. І – хлоп! Зачынілася клетка з шорсткага, ссохлага голля. У палоне мой некалі вольны крылаты сябар. Вось і шалее пакрыўджаны Вецер, бо ён толькі служка падманшчыцы Восені. Ганяе па неагляднаму сіняму полю неба хмарныя чароды, блукае ў лабірынтах шэрых дамоў. Ш-ш-ах, ш-ш-ах! – б’ецца аб халодныя іржавыя бляхі гаражоў. А як хочацца пругкаму маладому Ветру вырвацца ў вольную, неабсяжную даль і самому звінець, самому спяваць сваю шапатліва-парыўную песню. О! І я б з табой паляцела, мой браце! Па бязмежных нязнаных прасторах, да калыскі вятроў.
Няхай высь аблытваюць цянёты – не бядуй. Перазімуем разам. Сарві тужлівы боль з маёй душы, як зрываеш слёзкі-лісточкі з гнуткай маладой бярозкі. І развей гэты сум ў небыццё, каб і следу не засталося. Закружы мяне ў сваім гарэзлівым, шалёным танцы. Ахіні колкім снежным покрывам узімку, каб кожная крывінка ачысцілася. Каб прасветленай, з усмешкай сустрэць чароўную, звонкую, пявучую вясну.
-
-
06.10.2007 в 18:51ты гениальна, уникальна... много-много *льна))
-
-
07.10.2007 в 02:32это ж задание по синтаксису было, в рамках него и писалось (с использованием слов по теме - однородных и неоднородных...)
так что от настоящего словестного искусства здесь только идея и чувства)
-
-
07.10.2007 в 03:04-
-
07.10.2007 в 03:12так і бачу!
я табе ўжо казала, што ў цябе талент?
я пагарачылася - гэт больш чым проста талент)))
-
-
13.10.2007 в 20:37Да, белорусского я не знаю, хотя читая твои записи, написаные на белорусском, возникает ощущение что я почти все в них понимаю.
Я тоже люблю придумывать разные образы.....вот только литературного таланта мне не хватает, что бы угнаться за мыслями..
-
-
14.10.2007 в 01:05