Дзяды

Упершыню піла гарэлку з бацькамі
сёння Дзяды
у мяне мала родных там, на небе, якіх бы я помніла
толькі дзве прабабкі

бабулечка Тая
(у яе такое пяшчотнае, такое шчымлівароднае для любога беларуса прозвішча - Васількова... было...). Я помню, як яна расказвала мне казкі, як упершыню ад яе пачула прыпеўку "у сарокі балі, у вароны балі, а ў Каценькі зажыві"... І абразкі ў вуглах невялічкага пакойчыку вясковай хаціны, упрыгожаныя банцікамі з фанцікаў з-пад цукерак. І як малой, мне падабалася за бабулечкай кавалкі мякіны чорнага хлеба кідаць у суп і так есці. Я думала, так смачней, і не разумела, што ў бабулі іншая прычына так рабіць...

бабулечка Матрона
яе я амаль зусім не помню. Толькі яркую баваўняную хусціну з пунсовымі ружамі і кацянят, якіх заўжды было многа ў ейнай хаце. Яна, як і бабуля Тая, не ведала адпачынку: прала, ткала, вышывала...

І той, і другой выпаў цяжкі лёс вясковай жанчыны: цягнуць гаспадарку без гаспадара, выхоўваць дзяцей.
Хай ім там адпачываецца весела, лёгка і мірна.
Дзякуй за ўсё!

---

велкамбэкхоўм!

http://cards.mail.ru/cardedit.html?E=81520&S=&tid=106032

<em>Я вярнулася на Хэлоўін!
Хіба гэта не сімвалічна???

</em>

---

а вдруг?

У нас завтра начинается лига ЧГК...
Каримов предложил даже в его команду - это мне-то! )
Улыбнуло...
но я как раз уезжаю.

Без меня пройдет игра, потом концерт матфака, потом и наш грандиозный концерт по случаю 15-летия нашего факультета...
А я буду в Польше.
вот и подумалоь: нафига вобще я туда еду?

@музыка: cirque_du_soleil_-_alegria

@настроение: сомневающееся

---

ДР Настеньки

Надеюсь, что тебе, Настенька, все понравилось: и подарки, и мы сами
Вечеринки - это, конечно все очень здорово, но вот так, как вчера посидели мы - это, по-моему, и есть настоящий праздник!
И главное: без всяких последствий для здоровья (у меня во всяком случае: никакого токсикоза или головной боли)... Даже сушняка нет, хотя (вау!) в холодильнике меня ждет бутылка "Туборга" - от сердобольного папы.
Эх... Люблю я своих родителей!

@музыка: Vanilla ninja - EuroVision - 08. Cool vibes

@настроение: пьяное вино

---

выкрутилась)

полнейший цейт-нот, а я зависаю в нете.
но чем-то приходится жертвовать: поскольку обитаение вконтакте и болтовня в асе стало наркотиком и неотъемлемой частью жизни, а подарок для Настеньки - дело святое, в жертву была принесена учеба...
в условиях полнейшего отсутствия идей и тем более возможности их реализации (то бишь если написать текст устного выступления к семинару по культуре речи я еще бы и смогла, то уж выучить его посреди ночи - увольте!) я нашла единственный выход.
посмотрим сегодня на реакцию Морковки на мой прямо скажем не особо высокохудожественный сказ-байку да еще и с подвохом...
Кому интересно, читайте вот тут

Байку пра апошнюю віверну (па матывах "Гары Потара"

У далёкія-далёкія часы, настолькі далёкія, што пра іх ужо і забылі, па зямлі бадзяліся віверны. Яны былі продкамі Кітайскіх Агнямётаў і Уэльскіх Зялёных, якіх мы сустракаем і зараз. З галовамі драконаў і змяінымі хвастамі, яны былі велізарнымі, а позірк іх быў жудасны.
Віверны любілі золата і сабралі агромністы скарб. Аднак людзі, узброеныя лукамі, дзідамі, мячамі і ... чароўнымі палачкамі, адзін за адным знічтажалі іх, пакуль на зямлі амаль зусім не засталося віверн.
Змеі верылі, што яны сапраўдныя нашчадкі багаццяў віверн. Яны, як і многія іншыя, шукалі запаветны скарб. Аднак ён быў схаваны глыбока пад зямлёю, у пячоры, уваход у якую ахоўвала апошняя віверна. І колькі ні шукалі змеі пячору, усе іх спробы былі дарэмнымі.
Аднак адзінокі воран, гартаючы фаліянты забытых рас, што вымерлі разам з вівернамі, вылічыў месца, дзе знаходзіцца пячора са скарбам і выправіўся ў дарогу.
Мараль гісторыя такая: час, праведзены за чытаннем, ніколі не бывае загубленым марна.

У далёкія-далёкія часы, настолькі далёкія, што пра іх ужо і забылі, па зямлі бадзяліся віверны. Яны былі продкамі Кітайскіх Агнямётаў і Уэльскіх Зялёных, якіх мы сустракаем і зараз. З галовамі драконаў і змяінымі хвастамі, яны былі велізарнымі, а позірк іх быў жудасны.
Віверны любілі золата і сабралі агромністы скарб. Аднак людзі, узброеныя лукамі, дзідамі, мячамі і ... чароўнымі палачкамі, адзін за адным знічтажалі іх, пакуль на зямлі амаль зусім не засталося віверн.
Змеі верылі, што яны сапраўдныя нашчадкі багаццяў віверн. Яны, як і многія іншыя, шукалі запаветны скарб. Аднак ён быў схаваны глыбока пад зямлёю, у пячоры, уваход у якую ахоўвала апошняя віверна. І колькі ні шукалі змеі пячору, усе іх спробы былі дарэмнымі.
Аднак адзінокі воран, гартаючы фаліянты забытых рас, што вымерлі разам з вівернамі, вылічыў месца, дзе знаходзіцца пячора са скарбам і выправіўся ў дарогу.
Прыбыўшы на месца, ён убачыў, што ўваход завалены зямлёю і каменнем. У гэты час міма праходзіў барсук, які ўбачыў сумнага ворана.
- Я прарыю для цябе лаз, - прабухцеў барсук.
Калі работа была скончана, шчаслівы воран прапанаваў падзяліцца багаццямі з барсуком.
Мараль гісторыі такая: вернасць рэдка застаецца без узнагароды.

У далёкія-далёкія часы, настолькі далёкія, што пра іх ужо і забылі, па зямлі бадзяліся віверны. Яны былі продкамі Кітайскіх Агнямётаў і Уэльскіх Зялёных, якіх мы сустракаем і зараз. З галовамі драконаў і змяінымі хвастамі, яны былі велізарнымі, а позірк іх быў жудасны.
Віверны любілі золата і сабралі агромністы скарб. Аднак людзі, узброеныя лукамі, дзідамі, мячамі і ... чароўнымі палачкамі, адзін за адным знічтажалі іх, пакуль на зямлі амаль зусім не засталося віверн.
Змеі верылі, што яны сапраўдныя нашчадкі багаццяў віверн. Яны, як і многія іншыя, шукалі запаветны скарб. Аднак ён быў схаваны глыбока пад зямлёю, у пячоры, уваход у якую ахоўвала апошняя віверна. І колькі ні шукалі змеі пячору, усе іх спробы былі дарэмнымі.
Аднак адзінокі воран, гартаючы фаліянты забытых рас, што вымерлі разам з вівернамі, вылічыў месца, дзе знаходзіцца пячора са скарбам і выправіўся ў дарогу.
Прыбыўшы на месца, ён убачыў, што ўваход завалены зямлёю і каменнем. У гэты час міма праходзіў барсук, які ўбачыў сумнага ворана.
- Я прарыю для цябе лаз, - прабухцеў барсук.
Калі работа была скончана, шчаслівы воран прапанаваў падзяліцца багаццямі з барсуком.
Вось толькі аказалася, што віверна ля ўвахода ў пячору яшчэ жывая. Ні воран, ні барсук не адважыліся змагацца з ёю і палезлі сумныя назад . У гэты час міма праходзіў леў.
- Сэр, - пракаркаў воран. – Я зачараваная. Калі дзеля мяне вы пераможаце віверну, я ператваруся на прыгожую ільвіцу і выйду за вас замуж.
З магутным рыкам кінуўся леў у пячору і вырваў віверне горла. Багацці былі вынесены на паверхню, воран стаў прыгожай ільвіцай – і з гэтае радасці зверы наладзілі пір, нагуляліся і, урэшце рэшт, паснулі ля ўвахода ў пячору.
Мараль гісторыі такая: баязлівец ніколі не заваюе сэрца прыгожай паненкі.

У далёкія-далёкія часы, настолькі далёкія, што пра іх ужо і забылі, па зямлі бадзяліся віверны. Яны былі продкамі Кітайскіх Агнямётаў і Уэльскіх Зялёных, якіх мы сустракаем і зараз. З галовамі драконаў і змяінымі хвастамі, яны былі велізарнымі, а позірк іх быў жудасны.
Віверны любілі золата і сабралі агромністы скарб. Аднак людзі, узброеныя лукамі, дзідамі, мячамі і ... чароўнымі палачкамі, адзін за адным знічтажалі іх, пакуль на зямлі амаль зусім не засталося віверн.
Змеі верылі, што яны сапраўдныя нашчадкі багаццяў віверн. Яны, як і многія іншыя, шукалі запаветны скарб. Аднак ён быў схаваны глыбока пад зямлёю, у пячоры, уваход у якую ахоўвала апошняя віверна. І колькі ні шукалі змеі пячору, усе іх спробы былі дарэмнымі.
Аднак адзінокі воран, гартаючы фаліянты забытых рас, што вымерлі разам з вівернамі, вылічыў месца, дзе знаходзіцца пячора са скарбам і выправіўся ў дарогу.
Прыбыўшы на месца, ён убачыў, што ўваход завалены зямлёю і каменнем. У гэты час міма праходзіў барсук, які ўбачыў сумнага ворана.
- Я прарыю для цябе лаз, - прабухцеў барсук.
Калі работа была скончана, шчаслівы воран прапанаваў падзяліцца багаццямі з барсуком.
Вось толькі аказалася, што віверна ля ўвахода ў пячору яшчэ жывая. Ні воран, ні барсук не адважыліся змагацца з ёю і палезлі сумныя назад . У гэты час міма праходзіў леў.
- Сэр, - пракаркаў воран. – Я зачараваная. Калі дзеля мяне вы пераможаце віверну, я ператваруся на прыгожую ільвіцу і выйду за вас замуж.
З магутным рыкам кінуўся леў у пячору і вырваў віверне горла. Багацці былі вынесены на паверхню, воран стаў прыгожай ільвіцай – і з гэтае радасці зверы наладзілі пір, нагуляліся і, урэшце рэшт, паснулі ля ўвахода ў пячору.
І адразу пасля гэтага з-за кустоў выпаўзла змяя, задушыла ўсю кампанію і забрала багацці з сабою.
Мараль жа гэтай гісторыі такая: цярплівасць – найлепшая дабрачыннасць.

---

Закрытая запись, не предназначенная для публичного просмотра

---

Закрытая запись, не предназначенная для публичного просмотра

---

привет тебе - Виталька!

располагайся. Приятного просмотра)
жаль, что ты не знаешь белорусского...
Когда я прочла название твоего дневника, то вспомнила об одном образке, написанном мной еще в том году. Он про ветер:

Шалее на вуліцы Вецер. Змятае ў запале пыл, лісце і смецце ў адзіны віхур-карагод. І свішча, і свішча, і свішча... А мо ён спрабуе злавіць у туманнай, імглістай далечыні вясёлае Лета за хвост? Мо і яму стала сумна ў гасцях у шэрай, старай цёткі Восені? Хлуслівая здрадніца! Стала на парозе, ясная, пагодлівая, усмешлівая, жартаўлівая. Заманіла звонам меднага ды залатога лісця. І – хлоп! Зачынілася клетка з шорсткага, ссохлага голля. У палоне мой некалі вольны крылаты сябар. Вось і шалее пакрыўджаны Вецер, бо ён толькі служка падманшчыцы Восені. Ганяе па неагляднаму сіняму полю неба хмарныя чароды, блукае ў лабірынтах шэрых дамоў. Ш-ш-ах, ш-ш-ах! – б’ецца аб халодныя іржавыя бляхі гаражоў. А як хочацца пругкаму маладому Ветру вырвацца ў вольную, неабсяжную даль і самому звінець, самому спяваць сваю шапатліва-парыўную песню. О! І я б з табой паляцела, мой браце! Па бязмежных нязнаных прасторах, да калыскі вятроў.

Няхай высь аблытваюць цянёты – не бядуй. Перазімуем разам. Сарві тужлівы боль з маёй душы, як зрываеш слёзкі-лісточкі з гнуткай маладой бярозкі. І развей гэты сум ў небыццё, каб і следу не засталося. Закружы мяне ў сваім гарэзлівым, шалёным танцы. Ахіні колкім снежным покрывам узімку, каб кожная крывінка ачысцілася. Каб прасветленай, з усмешкай сустрэць чароўную, звонкую, пявучую вясну.

---

the trouth is out there...

Составление вашего психологического портрета окончено. Результаты: Человек Разумный.

Одна из самых обширных психологических групп людей. Ваш стиль нечасто включает в себя яркие цвета и экстремальные решения, но вы умеете подавать и пиарить себя. Типичные представители вашего класса — красивые славяне среднего роста с выразительнымпи глазами. В вашем характере нет ярко выраженной агрессии, вы трезво оцениваете ситуацию и очень умело применяете изобретательность. Жизнь вы принимаете как данность, не растрачиваете ее впустую и знаете, где остановиться. Деньги для вас — не цель, а средство, в бизнесе раскрываются ваши творческие способности; один из лучших вариантов домашних животных для вас — собака. Люди уважают вас и готовы заступиться, если потребуется. Вы любите изобретать что-то новое и открывать новые грани жизни, как в пасьянсе открываются карты. Вы цените то время, когда бьется сердце.

Пройти тест

---

Закрытая запись, не предназначенная для публичного просмотра

---

*катуй-ратуй*

восень можа лячыць, калі яна такая
і калі побач сябры, што разумеюць
вечаровы восеньскі шпацыр па горадзе чатырох прыгожых дзяўчат...
нас з'яднала ў першую чаргу ўнутраная прыгажосць адна аднае
і толькі потым неацэненасць гэтае прыгажосці мужчынскім полам
і адзінота
"Я НЕ ЗДАМСЯ БЕЗ БОЮ!"

[UserJS ExtraLinks Img] 23597874.jpg

[UserJS ExtraLinks Img] 23597874.jpg
[UserJS ExtraLinks Img] 23598462.jpg

[UserJS ExtraLinks Img] 23597874.jpg
[UserJS ExtraLinks Img] 23598462.jpg
[UserJS ExtraLinks Img] 23598790.jpg

---

Закрытая запись, не предназначенная для публичного просмотра

---

даёш дарогу дзядам!

нат не верыцца, што я шчэ жывая і адносна здаровая.
ніхто, нат сама я, не разумее, чаго я паперлася на гэны крос (500 м)
пэўна, за мінулы год сорамна... тады адмазалася
і вось я, пяцікурсніца, у якой у прынцыпе, фізры ўжо няма. Якая фактычна два гады ўжо не займаецца спортам, не трэніруецца, не бегае ўвечары - кругі не наматвае... Я прабегла за 1.39 у той час, як мой апошні вынік на трэцім курсе склаў 1.38
і многім маладым яшчэ паказала пяткі

---

мяне ведаюць!!!

паспрабавала набраць у тэлефоне ў рэжыме Т9 сваё прозвішча. Атрымалася!!!
потым прайшла па гарадах Беларусі: Віцебск Т9 не ведае. Затое Гомель атрымаўся забаўны Паспрабуйце!

---

ночь. автобус. девушка.

помните фильм "Эквилибриум"?
мне бы сейчас тот препарат, что вкалывали себе жители Либрии...
чтобы ничего не чувствовать.
иногда это очень нужно!

---

Закрытая запись, не предназначенная для публичного просмотра

---

~пора на свалку~

Господа, я не достойна именоваться образованным человеком...
IQ 120... Разве можно было о таком помыслить?! (с другой стороны, кто проходит такие тесты на ночь глядя?)
iqtest.kulichki.net/aizenek/
занятно: тупила я только в вопросах цифровых. Где же задания были с буквами/словами/фигурами - безошибочно и быстро.
Не везет мне с математикой...
может, с математикОМ повезет?..

@музыка: Rahis

@настроение: ущемленное Эго

---

Закрытая запись, не предназначенная для публичного просмотра

---

случайный днев

прикол:
в кои-то веки решила зайти на случайный дневник - и вот те на! Попала на дневник Лазарева. Да-да! Того самого, который Сергей, который экс-Смэш...
А может, это чей-то развод, кто их разберет... Много сейчас всяких подставных появляется. И не только в виртуале, но и в реале: концерты там, выступления - лохотрон для доверчивых фанов.
кому что, а лысому расческа.
если интересно, вам сюда: www.diary.ru/~Serenya/

---

МЕНСК! Я ЕДУ!

Едзем у Менск з Ірком. на два дні!
Субота: крамы-крамы-крамы. сустрэчы-сустрэчы-сустрэчы) У першую чаргу - з брацікам)
А нядзеля... ммм... покуль не вырашыліся, але ўвечары..гы: КВК/КВЗ/КВД (хто як называе) - карацей, ідзем балець за нашых "BAD BOYS"! Хай яны і не вераць у цуды, затое мы ў іх верым. І ўрачыста абяцаем - самую-самую гучную падтрымку! Мінск нас запомніць)